Vergeten herinneringen

Nu leven we gewoon verder zonder elkaar

dat we het allemaal toch vergeten moeten zijn

hoe het was al die tijd, wij twee samen, met elkaar

de ware liefde, de frustratie, de wantrouw, de pijn.



Hoe je me ’t bloed onder m’n nagels haalde

en je binnenmonds nietzeggends onzin brabbelde

dat ik zo van je oppervlakkige kritiek baalde

en je alleen maar over ‘stappen’ en ‘parties’ babbelde.



Voor ons was er geen reden voor feesten want

alleen voor jou leefde ik terwijl ik stierf van binnen

en nog liever maakte ik mezelf van kant



Of zoals je me de laatste dag tegen de muur had gesmeten

me door elkaar schudde, was dat jouw manier van beminnen?

een troost: gelukkig ben ik alle herinneringen vergeten…

Schrijfster: Kayleigh Vanderbilt