Meditatio mortis

De geest wiekt boven de materie uit:
boven de laffe luwte van mijn stee
waarin mijn lichaam luistert naar 't geluid
der nacht, dat dunner wordt van lieverlee.

Niet langer wordt mijn geest gekooid, geknecht
door een cocon van grove stof, waarvan
elk pijntje, steekje het verval voorzegt
dat ik zo onderhand verwachten kan.

Misschien is sterven wel geboren worden. Veilig
door een beschermend lichaam zijn behuisd,
waarbij het vruchtwater beloften ruist -

tot het moment waarop ik onbesuisd
het altijddurende word ingesluisd:
voor altijd vrij. Voor altijd jong en heilig.

Schrijver: Jos Jansen