Oase op de heuvel

soms ben je een woestijn,
ongenaakbaar lig je uitgestrekt
zo verlangend, vol begeerte,
gehuld in een
zwoele zuidenwind
die mij verzengen wil.
 
er is geen water,
alleen maar dorst
en aan die anderhalve cactus
is ook geen eer te behalen
 
en in de verte
blaken
twee kleine heuveltjes
in de zon
 
En dan ineens springt die
oase mij in het oog,
liggend op een heuvel,
zacht glooiend
met fijne sprietjes gras begroeid
en met prille dauw bedekt
 
daar leg ik mij neer
en rust wat uit
voordat de grote reis begint.

Schrijver: Fred Eijkman