de wegen van de wereld zijn soms wel ver
niet zo ver is de weg naar ons
een brug die men dan bouwde
werd gevoed door met de plons
de werelden vertrouwde
een vlucht van zwanen zwierend
de schemering omlijst
hetgeen je zag die nacht
mooier alles dan het lijkt
maar wat wat wacht
in het bos ruikt het kabouterig
smeulende geuren dringen binnen
met zweet van angst gemengd
benevelen ze je zinnen
men zegt dat alles went
de wereld mijn lief
is draaiend om zich zelf
de as van het geheel
dolende zoekende
naar de trilling van
ons hart
Schrijver: Hein Hessenberg
Geen opmerkingen:
Een reactie posten