Gedicht

Zet het licht op verzengend en open het gordijn
Voor dit dodelijk dorre drama: éénakter in de woestijn.
Uitzichtloos bedrijf, het publiek klapt zich tot zand
Voel hoe de hete adem door de droge kelen brandt.

Mijn tekst bestaat uit water, maar loopt op mijn lippen stuk
De aasgieren boven mij vliegen cirkels van geluk
Vormeloze bergen trillen voor mij in het licht
Maar het zout dat in mijn ogen stroomt beneemt nog meer het zicht.

Zonder kompas ga ik blind af op vizioenen
Wordt dan weer op de vlucht gejaagd door hordes schorpioenen.
Een wervelstorm nadert: het einde schijnt nabij
Maar hij lijkt te blijven hangen ergens op de vierde rij

Ineens zie ik de scheuren en mijn uitgedroogde huid
komt los van het gekrompen vlees; ik sta stil en trek hem uit.
Rest nog een naakte buiging, het vlees schroeit in het licht
Dan wordt het langzaam donker, en valt het doek weer dicht.

Schrijver: Gijs Paaimans