Vacuüm

Daglicht troebelt tussen het
mistpoeder en woekert weg
niemandsland in gelijk de plek
waar klanken verdampen
voorbij het laatste bereik

het ochtendlicht snijdt langs gordijnen
onweerbaar de kamer binnen
het trekt mijn ogen in
zuigt mij de slaap uit
een wederkeer in dag en lichaam

mijn naam mijn oog mijn zinnen
ze waren er vannacht
dichtgesloten muurvast
zoals ik gesnoerd ben
in lichaam en ledematen.